W tym akcie tkwiła moc, moc mogąca rozrywać okowy, sięgająca do wnętrza człowieka. Ta moc była nawet we krwi.

Alistair

Such is the nature of evil. Out there in the vast ignorance of the world it festers and spreads. A shadow that grows in the dark. A sleepless malice as black as the oncoming wall of night. So it ever was. So will it always be. In time all foul things come forth.

Alistair z rodu Blackwood, uciekinier z byłego królestwa Windermere. Pierwszy od czterech stuleci Zmiennokształtny, poszukiwany na terenie Embercrest, sprzymierzonej z nim Farii, oraz kilku innych krain przez wysłanników króla Darrina II. Zakapturzony wędrowiec ukrywający się pod fałszywym imieniem - Arin. Najemny sztylet, trucizny i kły. Uważny obserwator, podżegacz, cichy mąciwoda.

Nie ma na świecie uczucia silniejszego od strachu i nienawiści. Zdał sobie z tego sprawę wystarczająco wcześnie, aby zrozumieć porządek rzeczy, ale i wystarczająco późno, aby uniemożliwiło mu to odwrócenie biegu wydarzeń. Myślał o tym, a gorąca krew spływająca strumieniem z poderżniętego gardła brudziła jego dłonie, pachniała metalicznie, słodkawo, skapywała czarnymi kroplami w trawę udeptaną przy jego skórzanych butach. Bezwładne ciało mężczyzny opierało się ciężko na jego piersi, a potem pozwolił mu osunąć się na ziemię i gasnącym spojrzeniem po raz ostatni odnaleźć wzrok swego oprawcy. Zimne, stalowoszare spojrzenie wyzierające spod poły ogromnego kaptura ukrywającego jego dar i jednocześnie przekleństwo; naturę, której nie mógł się wyrzec, nie mógł oszukać i której jeszcze do końca nie rozumiał. Dlaczego? – zapytała go kiedyś młoda kobieta, wręczywszy mu w ciemnym zakamarku miasta mieszek pełen złotych monet. – Dlaczego wybrałeś dla siebie taki los? Dlaczego przeliczasz cudze życie na pieniądze? Uśmiechnął się. Bardzo często zbywał tym uśmiechem niewygodne pytania i niewygodnych rozmówców, a ci lgnęli do niego mimo wszystko jak ogłupiałe ćmy garnące się do płomienia świecy. Tego samego wieczora ów kobieta będzie wspominała jego posuwiste ruchy, kiedy przypinał mieszek z pieniędzmi do swojego pasa i wrażenie, jakby oddalając się od niej w ogóle nie dotykał stopami ziemi, a płynął w powietrzu zawieszony leciutko kilka cali nad nią. Dlaczego? – zapyta siebie w myślach po raz kolejny, lżejsza o kopczyk złotych monet i zmartwienia dotyczące nieżyjącego już męża. W tym czasie wędrowiec, który uwolnił ją od ciężaru rodziny i majątku, okrywszy się długim płaszczem wyruszy w dalszą drogę, powtarzając do siebie półszeptem odpowiedź, której nie ośmielił się udzielić kobiecie w cztery oczy: nienawiść to potęga. Wiedza to potęga. Razem mogą zbudować siłę zdolną rozsadzić cały ten świat od środka. Nie wybrał dla siebie takiego losu, ale wybrał sposób, w jaki powinien się z nim zmierzyć.
Nauczył się być elementem Farii, a jednocześnie pozostawać w jej cieniu i wyskakiwać zeń tylko na chwilę, by rzucić okiem, posłuchać szeptów i samemu wypuścić ich kilka w eter. Nauczył się robić wszystko, co pozwoli mu przetrwać. Znika na długie tygodnie w okalających Marmawerd lasach, zwraca na siebie uwagę w odpowiednim momencie i dokładnie wybiera osoby, które zamierza do siebie dopuścić – dla towarzystwa, lub dla zysku, najchętniej jednak łącząc oba te elementy w jeden cel. A jest nim zrozumienie. Wiele informacji zostaje wyrzuconych bezwiednie przy stolikach w karczmie, jeszcze więcej zdradzają ich sztylety wystające z czyjejś rozpłatanej piersi. Kto tego pragnął i kto był gotowy za to zapłacić? Dlaczego? Dlaczego ktoś postanowił zaufać nieznajomemu włóczędze, który niewiele miał do powiedzenia i nigdy nie odważył się odsłonić swojej twarzy w obawie przed rozpoznaniem? Kogo nie udało się mu oszukać i kto zorientował się, że to właśnie o nim traktują rozwieszone na przydrożnych słupach listy gończe obiecujące wysoką nagrodę i to dla tej narody postanowił zaryzykować? Dama towarzysząca szlachcicowi na wystawnym bankiecie i żebrak zalegający w rynsztoku pod zwałami błota i śmieci mogą być tylko damą i tylko żebrakiem, ale mogą tez być żywym dowodem na obowiązujący układ sił; kto stacza się na dno, podczas kiedy inni wspinają się na wyżyny bogactwa i niepodzielnej władzy? Musiał to wiedzieć. Musiał zrozumieć.
Mieszkańcy okolicznych wiosek opowiadają sobie historie o śnieżnobiałym wilku nawiedzającym pobliskie lasy, ale ten wilk wydawał się im łagodny i oswojony. Niewiele brakowało, aby mrugał do nich przyjacielsko zza krzaka, zanim zniknie za niedalekim wzgórzem wilgotny od deszczu, spokojny, jak wcielenie samej matki natury i jej najskrytszych marzeń o wolności. Tak naprawdę nigdy nie był wolny. Wikłała go w swoje sidła żądza zemsty, tęsknota i pragnienie odbudowania tego, co zostało mu odebrane. Pragnął wojny, krwi i chaosu, bo wojna, krew i chaos oznaczały upadek starego porządku na rzecz nowego, lepszego świata. Embercrest musiało spłonąć. Spłonąć od ognia podłożonego przez Farię, a on musiał być wiatrem, który rozdmucha to wszystko w trzy diabły i powróci do domu wolnego od jarzma ludzkiego uzurpatora. Zniszczonego walką dawnych sojuszników, którzy jeszcze nie zdają sobie sprawy z wilczego pazura przecinającego powoli łączące ich więzy.

Windermere to niewielka kraina położona na krańcu poznanego przez człowieka świata. Niewielka, lecz bogato opisywana w kronikach zapomnianych królów ludzkich, elfickich i krasnoludzkich jako niemal mityczna, nigdy niezbadana i niedostępna, a zarazem idealna i harmonijna, żyjąca w zgodzie z prawami natury, których nikt nie był w stanie zrozumieć tak do końca. Mawiano, że nocą bywa tam cieplej niż za dnia, a rośliny nie potrzebują ziemi ani wody, aby wzrastać i cieszyć swoją barwą i zapachami zmysły wszystkich zamieszkujących krainę istot. Nigdy nie zaznano tam okrucieństwa wojny. Zasiadająca na tronie Marren's Eve – stolicy Windermere – dynastia Blackwood z niewyjaśnionych powodów cieszyła się lojalnością wśród swoich podwładnych, mimo że pochodzący z owej linii władcy bywali bezwzględni i nieprzejednani w swoim postępowaniu. Naturalnym bogactwem, a zarazem jedynym towarem eksportowym tego tajemniczego królestwa były czarne diamenty, którym poza jego granicami przypisywano metafizyczne właściwości, od uzdrawiających po nadające ich posiadaczowi magiczne uzdolnienia. Prawdziwa magia Windermere nie tkwiła jednak w diamentach, a w krwi jego mieszkańców. Krainę tę bowiem od zarania dziejów zamieszkiwał lud Shanainae – Zmiennokształtnych.
Były to istoty do złudzenia przypominające człowieka, lecz z natury nieco od nich wyższe i smuklejsze. Na pradawnych drzeworytach zachowały się ich wyobrażenia jako stworzenia chorobliwie wręcz – w porównaniu ze zdrowym, rosłym człowiekiem – wychudzone i słabe, które pełnię swojej siły zyskiwały dopiero pod zwierzęcą postacią. Mijało się to jednak z prawdą. Postać, jaką Shanainae przybierał po swojej przemianie była odzwierciedleniem jego ludzkiej natury i to cechy jego osobowości determinowały ostatecznie jego drugie oblicze. Urodzeni przywódcy, silni i nieugięci stawali się lwami, łgarze i oszuści lisami, tchórzliwi zającami. Nie była to klątwa, lecz wrodzony talent; Zmiennokształtni w pełni kontrolowali swoje przemiany i nie tracili świadomości pod swoją zwierzęcą postacią. Każdy mieszkaniec Windermere nosił w sobie ten magiczny pierwiastek, lecz nie u każdego uaktywniał się w ciągu jego życia. Rzeczywisty dar przemieniania się w zwierzę był rzadkością i przypisywano go jedynie wykrystalizowanym osobowościom, silnie zorientowanym na określony typ charakteru; z tego powodu nawet osoba nikczemna i przesiąknięta złem, która po przemianie przybierała postać jadowitej żmii stawiana była w społecznej hierarchii wyżej od przeciętnego obywatela, a na tronie Marren's Eve zawsze zasiadał władca obdarzony talentem przemiany. Z biegiem życia niektóre cechy wyglądu zwierzęcej postaci przenikały się z cechami zewnętrznymi postaci ludzkiej, dzięki czemu prawdziwym Shanainae zmieniały się kolory oczu, włosów, postura ciała lub kształt zębów, w zależności od koloru oczu, futra, skóry lub budowy fizycznej jego zwierzęcego wcielenia.
Około pięciuset lat temu kontynent Embercrest, na którego najdalej na zachód wysuniętym skrawku ziemi położone jest Windermere, stanowił spokojnie rozwijającą się oazę dla przedstawicieli najróżniejszych gatunków, w tym parających się tradycyjnym rzemiosłem lub magią ludzi, żyjących na drzewach elfów i ukrywających się w skalnych rozpadlinach krasnoludów. Napływ przybyszów zza Wielkiego Morza, którzy poszukiwali dla siebie nowych miejsc do skolonizowania sprawił, że to właśnie ludzie przyczynili się do krwawego i straszliwego w skutkach zaburzenia naturalnej równowagi Embercrest; kraina ludzi okazała się niewystarczająca do pomieszczenia i wykarmienia zarówno miejscowych, jak i nowoprzybyłych mieszkańców, a pomniejsi królowie i namiestnicy musieli ugiąć kolano przed nowym uzurpatorem. Wszystko, co nieludzkie, zostało sprowadzone do rangi niewolników i zepchnięte w najodleglejsze, jałowe ziemie kontynentu. Krwawy Marsz Darrina I, bo tak kroniki nazywały potem bezlitosną krucjatę ludzkiego władcy, dotarł ostatecznie do Windermere, gdzie wszyscy zdolni do zmiany swojej postaci zostali wyrżnięci w pień, a pozostali, pozbawieni najsilniejszych spośród siebie Shanainae, dobrowolnie oddali się w ręce człowieka. Kraina Zmiennokształtnych, jako samodzielny twór, praktycznie przestała istnieć.
Stulecia niewoli odebrały podbitym ludom wolę walki i poczucie odrębnej tożsamości. O sytuacji na kontynencie przestano dyskutować w kategoriach wojny domowej, a rozpościerające się od Wielkiego Morza na południu, po Strzeliste Góry na północy królestwo zjednoczone pod sztandarem człowieka nie pamiętało swojej dawnej świetności. Jednak złudne poczucie bezpieczeństwa i stabilizacji króla Darrina II zostało pewnego dnia poważnie uszczuplone – wtedy to dobiegły jego uszu pogłoski o najstarszym synu namiestnika Windermere, którego kruczoczarne, z typowym dla męskich przedstawicieli tego wiekowego rodu granatowym połyskiem włosy, jeden po drugim, dzień po dniu, zaczęły przybierać barwę czystej śnieżnej bieli. Doskonale wiedział, co to oznacza. Czterysta lat po zamordowaniu ostatniego z żyjących Shanainae potrafiących zmienić się w dzikie zwierzę pojawił się jego następca, a zniewolone ludy elfów, krasnoludów i innych magicznych istot uwierzyły, że kontynent Embercrest jest gotowy podnieść się z kolan pod jego przewodnictwem.
Ród Blackwood, dawni prawowici władcy Windermere, został wymordowany w środku nocy przez skrytobójców z ręki króla Darrina. Kamienna posiadłość, jako jedyna położona na lewym brzegu rzeki Naart, spłynęła krwią niewinnych istnień i już na zawsze miała pozostać opustoszałym pomnikiem dawnej potęgi ludu Shanainae, symbolem jego upadku i upodlenia pod obcasem uzurpatora. Komuś jednak udało się przeżyć tę masakrę. Temu, na którego śmierci zależało królowi najbardziej. Przedzierając się w szalonym pędzie przez gęstwinę lasu – a na pewno zrobił to intuicyjnie – Alistair Blackwood po raz pierwszy w swoim liczącym dwadzieścia siedem lat życiu przemienił się w dzikie zwierzę. Ścigający go zabójcy zobaczyli w magicznym portalu nie znikającego białowłosego młodzieńca, a śnieżnobiałego wilka, z którego grzbietu sypały się strzępy rozerwanego magią ubrania.
Tego dnia Alistair z wytępionego niczym szczury rodu Blackwood stał się ostatnią nadzieją, marzeniem wielu o zapomnianej wolności, szansą Embercrest na przywrócenie dawnego porządku. I już nigdy miał nie być bezpieczny.

Poszukiwany

Alistair Blackwood

Wróg korony i Zjednoczonego Królestwa Embercrest

Po raz ostatni widziany obok portalu w Windermere, prawdopodobnie ukrywa się obecnie na ternie Farii. RYSOPIS: młody mężczyzna, wysoki, szczupłej budowy. Włosy do ramion koloru białego. Posiadł umiejętność przemiany w białego wilka.

UWAGA! MOŻE BYĆ NIEBEZPIECZNY!

Wprawiony w walce sztyletami i warzeniu zabójczych trucizn. Najpewniej nie kontroluje swoich instynktów pod postacią zwierzęcia.

Za jego schwytanie i dostarczenie żywego lub martwego do twierdzy Kilbrook korona Embercrest oferuje 50 tysięcy czarnych diamentów (lub ich równowartość).

Podpisano: podchorąży Króla Darrina II
prawowitego władcy Embercrest

Lanard Cale

The fortunes of the world will rise and fall but here in this kingdom we will endure.

Mam nadzieję, że ilość tekstu nie przerazi, a jeśli przerazi, to nie za mocno. Polecam wyklikać ikonki przy drugim gifie.
Fc: Harry Lloyd.