Córka Lavrance'a

ADALET FINNEGAN | 24 LATA | ASTAVIA | CÓRKA LAVRANCE'A

Nie rób kroku, którego nie możesz cofnąć, dopóki nie rozważysz, czego nie będziesz mógł zrobić, gdy już to uczynisz.

Robin Hobb — Uczeń skrytobójcy

Wygląd

Nigdy nie mówiono, żeby była brzydka, nigdy nie mówiono, żeby była piękna. Nie budziła podziwu, a jedynie wiecznie stawała się obiektem żartów ze względu na niecodzienną czuprynę, której była właścicielką. I to właśnie te czerwone kosmyki grubych włosów przypominały jej, kim naprawdę jest. Albo i nie jest. Po matce odziedziczyła kształt oczu, bladą, jak prawdziwa  księżniczka z bajek, skórę i kształtne ciało. Proste brwi są ramą dla owalnej twarzy wolnej od piegów czy znamion. Dziewczyna nie jest wysoka, nie jest też niska. Przez ostanie piętnaście lat wypracowała sobie wyraźny zarys mięśni na nogach, rękach i barkach, ale daleko jej do prawdziwie umięśnionego wojownika. Sprawia wrażenie silnej, lecz średnio daje sobie radę z cięższymi przedmiotami. Wieloletnim ćwiczeniom zawdzięcza zwinność i giętkość ciała. Poza rzadko spotykaną barwą włosów nie posiada żadnych specjalnych znaków, po których można byłoby ją rozpoznać. Blizny na jej ciele pozostałe po różnych przygodach, są niemal niewidoczne.

Charakter

W każdej możliwej sytuacji Adalet odczuwa silne emocje, niezależnie od tego, czy wydarzenie dotyczy jej lub nie. Chciałaby się kierować tym, co czuje, ale zawsze podejmuje decyzje, które są logiczne i rozsądne, postępuje według planu. Jest cicha i raczej powściągliwa, nie lubi towarzystwa. Działa i pracuje samodzielnie, posiada wąskie grono przyjaciół, wobec których jest lojalna i oddana. Źle czuje się w tłumie, nie potrafi rozmawiać głośno i w dużym skupisku ludzi. Nigdy nie zaczyna rozmowy jako pierwsza, jest nieśmiała. Nie zaczepia nieznajomych, nie zagaduje przypadkowych ludzi. Peszy się przed obcymi. Zdecydowanie woli odpoczywać samotnie, w ciszy i spokoju. Tłumi w sobie emocje, zawsze stara się być pogodna. Jest pewna siebie i towarzyska w otoczeniu, które zna.  Czerwonowłosa jest określana raczej jako wyciszona i spokojna osoba, która ceni wiedzę i mądrość.

Jest pomysłowa, ale zawsze obiera dobrze znany jej sposób działania, nigdy nie próbuje nowych idei, posłusznie wypełnia polecenia. Analizuje wszystko, nie zawsze wyciąga wnioski. Jest ambitna, lecz nie sprzeciwia się woli przełożonych lub osób od niej starszych.

Nie robi niczego z ciekawości, woli pozostać neutralna podczas konfliktu. Nie lubi być w centrum uwagi. Nie przejmuje się opinią byle kogo, ale drobna uwaga lub milczenie ze strony bliskich doprowadza ją do szału i żalu. Jej marzenia zazwyczaj są realne i nie bazują na niemożliwych do spełnienia celach. Reaguje jedynie wtedy, gdy jest to konieczne.

Historia

Adalet przyszła na świat dwadzieścia cztery lata temu w Mistmoore. Obraz jej rodziców został wymazany przez maga tak samo, jak wczesne wspomnienia rodzinnego domu i Farii. Nie wie, że pochodziła ze znaczącego rodu, którego nazwy postanowiono nikomu nie wyjawiać. Nadano jej nowe nazwisko.

Wszystko zaczęło się od iskry, która zmieniła całe życie dziewczyny. Bo iskra ta właśnie zapoczątkowała ogromny pożar, który niemal w całości zamienił rozwijające się miasteczko, jakim było Mistmoore, leżące nieopodal Varnas, w miejsce łez zmieszanych z popiołem. W zamieszaniu spowodowanym przez ogień została porwana przez ludzi, którzy zmienili bieg wielu wydarzeń i doprowadzili do upadku wielu rodów.

Wspomnienie jest mgliste. Czerwień płomieni,  paraliżujący strach i własny krzyk.  A potem tylko silna dłoń i wysoki mężczyznę odziany w szary płaszcz, niosący spokój i ulgę. Las, ciemny las, zapach igieł i deszczu, mgła między mokrymi konarami, wyraziste kolory. Strach pomieszany z zaufaniem, bo emanująca łagodność i spokój przysłaniały lęk. Błądzenie pośród drzew, przeklinanie i nawoływanie. Długa wędrówka bez celu, inni, którzy patrzyli na z góry. Mówili i oceniali, śpieszyli się. Wszyscy ruszyli w jednym kierunku. Mężczyzna mówił, że ma być dzielna i nie puszczać jego dłoni. I usłuchała — tak właśnie przeniosła się do Astavii.

Pierwsze co pamiętam, to tata biorący mnie na kolana, gdy obejmowałam jego szyję i z całej siły, jaką może mieć dziecko, przytulałam. I to, gdy Leidof pierwszy raz posadził mnie na konia i pokazywał, jak trzymać lejce, jak utrzymać się w siodle. Byłam taka mała, ale taka szczęśliwa. Mogłam robić, co mi do głowy przyszło, ale do wschodniego skrzydła nie miałam wstępu. Tata mówił, że to nie jest miejsce dla kobiet, a ja nie pytałam, bo miałam wtedy ważniejsze sprawy, niż łażenie po zimnym budynku gildii. Jakoś nie potrafiłam przez długi czas zaprzyjaźnić się z dziećmi na ulicy, więc wreszcie wymyślili mi plan dnia, żebym nie przeszkadzała. Miałam wstawać wcześnie, żeby zjeść śniadanie i nakarmić zwierzęta. Rano przychodził starzec Herward, uczył mnie pisać i czytać; rozmawiał ze mną i opowiadał historie, raz ciekawe, raz nudne - ale słuchałam, bo wiedziałam, że tato dowie się, jeśli bym była nieposłuszna, a kara będzie surowa. Czasem kazał robić dziwne rzeczy - skupiać się na kamieniu, trzymać płonącą świecę i wpatrywać się w nią. Nie wiedziałam, dlaczego. Popołudniu Leidof brał mnie do miasta na kilka godzin, pokazywał, gdzie co się znajduje, jak targować się z ludźmi, jakie miejsca omijać. Wreszcie posiłek z dużej sali, z ludźmi, których znałam z widzenia, wszyscy przewijali się przez gildię raz na jakiś czas. A potem mogłam przez chwilę porozmawiać z ojcem i popatrzeć, jak podpisuje papiery. Dzieciństwo miałam monotonne, ale szczęśliwe i lekkie. Do czasu, bo gdy tylko nieco urosłam, przybyło mi obowiązków. Więcej nauki, więcej pracy, więcej ćwiczeń na placu, więcej łez i potu, gdy starałam się pojąć podstawy władania bronią. Nigdy nie zapomnę każdego upadku w błoto i każdego uderzenia, które chybiłam. Nie chciałam ćwiczyć, ale nie śmiałam się sprzeciwić. Zresztą, potem do tego doszło pilnowanie kramu wraz ze starszym chłopakiem, który pracował w gildii. Moim obowiązkiem było przyjmowanie listów i wręczanie ich odpowiednim osobom. Nie zastanawiałam się nad ich treścią, aż pewnego deszczowego dnia wymknęłam się nocą z sypialni, aby podążyć za bratem w miasto i odkryć, że gildia ojca nie była zwykłą gildią kupiecką…

Wreszcie zrozumiałam, dlaczego ojciec kazał szkolić mnie w wielu dziedzinach, bo wreszcie miałam zając się czymś zupełnie innym, niż wręczanie przesyłek.

Inne

Adalet Finnegan mieszka w Firionie, w budynku gildii kupieckiej należącej do rodu Finneganów, która potajemnie zajmuje się eliminowaniem różnych jednostek szkodzących osobom zdolnym do sypnięcia złotem. Nie przyznaje się, że zna ciemniejszą stronę interesów ojca - Rolfa Finnegana oraz to, czym zajmuje się jej przyszywany brat - Leidof Finnegan.

Panicznie boi się ognia, ale nie rezygnuje ze świec. Jednakże trzyma się od nich z dala, jeśli istnieje taka możliwość.

Nazywają ją córką Lavrance'a ze względu na jej podobieństwo do legendarnej córki przesławnego złodzieja i krętacza, o którym opowieści krążą po Astavii od wieków.

---

Dzień dobry, witam się z moją pierwszą kartą tutaj i pierwszą tego typu w życiu. Mam nadzieję, że nie zanudzam :) Na razie muszę podziękować za wszystkie propozycje wątków, niestety brak mi czasu na więcej niż jeden, więc ze smutkiem i żalem od razu mówię, że nie dam rady :/